Πίσω από τη γοητεία της σκιάς που φωτίζεται στο πανί, τις ωραίες έγχρωμες φιγούρες με τα μεγάλα χαρακτηριστικά και την υψηλή αισθητική και τις στεντόρειες λαρυγκοφωνές που ζωντανεύουν τους ήρωες του θεάτρου σκιών, υπάρχουν τρεις γεννεές μεγάλων καλλιτεχνών.
Οι Χαρίδημοι.
Ο πατέρας Χρήστος Χαρίδημος (1895-1970)
Ο γιός Γιώργος Χαρίδημος (1924-1996)
Ο γιός Σωτήρης Χαρίδημος (1941-μικρότερος αδελφός)
Μιλάμε για τρεις γενιές διότι ο μικρότερος από τα έξι αδέλφια γιος του Χρήστου, Σωτήρης είναι εν ενεργεία δάσκαλος του θεάτρου σκιών.
Ζωγραφική φιγούρας (έγχρωμης), σκαλιστής φιγούρας, σκηνικών, παραστάσεις με σχολή στο Πιλοποιείο Πουλόπουλου).
Οι Χαριδημαίοι είναι αναμφίβολα οι άδολοι εραστές του Θεάτρου Σκιών και οι άνθρωποι που το εμπλούτισαν με ιδέες, ήθος, εικαστική τελειότητα και πάνω από όλα αγάπη!
Ναι, γιατί ο Καραγκιόζης θέλει να αγαπιέται. Δεν θέλει να τον εμπορεύονται και εκπροσωπεί ξένα συμφέροντα. Γιατί είναι ελεύθερος !! Δεν μπαίνει σε καλούπια, ούτε μπορούν να τον φιμώσουν. Κι αυτό οι Χαριδημαίοι το γνωρίζουν καλά.
Η διαρκής αναζήτηση επάνω στην εξέλιξη του Ελληνικού Θεάτρου Σκιών από τον πατέρα Χρήστο με παρατσούκλι “Πατριάρχης” η “Κεφάλας” ο οποίος συνεργάστηκε τα δύσκολα χρόνια με τον άλλο Πατριάρχη τον Αντώνη Μόλλα βάζει τα θεμέλια του μεγαλείου το Θεάτρου Σκιών στον Πειραιά μέσω του Θεάτρου του “Ερμής”.
– Ο πρωτότοκος Γιώργος Χαρίδημος γράφει με χρυσά γράμματα την εξέλιξη του Καραγκιόζη στο θέατρο στην Πλάκα στο Φανάρι του Διογένη. Άνθρωπος μεγάλου ήθους διατέλεσε άξιος συνδικαλιστής και ακούραστος αγωνιστής της θεμελίωσης του Θεάτρου Σκιών. Δεν είναι τυχαίο ότι ξεχώρισε από όλη τη σειρά του και αποτέλεσε άξιος δάσκαλος των νεότερών. Δυστυχώς έφυγε πικραμένος.
– Ο τελευταίος γιός Σωτήρης μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική και ακούραστος αγωνιστής της συνέχειας του θεάτρου σκιών, μεγάλος δάσκαλος, με έντονο λόγο και επαναστάτης που πεισματικά θέλει να κρατήσει ελεύθερο και σκωπτικό το μεγάλο πνεύμα του Καραγκιόζη. Ευτυχώς τόλμησε και κατόρθωσε να δημιουργήσει τη Σχολή του Θεάτρου Σκιών, δίνοντας άδολα και απλόχερα τις γνώσεις του σε εμάς τους νεότερους εραστές της τέχνης της ζωγραφικής και του Θεάτρου Σκιών. Έτσι ενσωματώνοντας τους τρεις καλλιτέχνες, τριών γενεών μιλάμε για το “ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΧΑΡΙΔΙΜΩΝ”.
Η εποχή που έδρασε ο Πατριάρχης Χρήστος Χαρίτος η Χαρίδημος δεν χώραγε μικρότητες. Υπήρχε μια ανεξίτηλη ευγενής άμιλλά μεταξύ των καραγκιοζοπαιχτών που συνεργάζονταν και αλληλοθαυμάζονταν. Ο Χρήστος διατηρούσε στενή φιλία με τους επίσης μεγάλους Αντώνη Μόλλα, Γιώργο Κουτσούρη, Γιάννη Ιατρίδη, Ντίνο Θεοδωρόπουλο, Μήτσο Μανωλόπουλο, Ανδρέα Βουτσινά, Γιώργαρο Νταμαδάκη, Βασίλαρο.
Μιλάμε για μεγάλους καλλιτέχνες του Θεάτρου Σκιών που αλλάζαν ιδέες επάνω στην τέχνη και αλληλοϋποστηρίζονταν. Γι’ αυτό και οι τότε παραστάσεις έμειναν ιστορικές. Όλοι ζητούσαν την εξέλιξη της τέχνης άδολα και μόνο για την τέχνη. Γι’ αυτό μεγαλουργήσαν.
Αυτό όμως δεν συνέβη στην επόμενη γενιά των καραγκιοζοπαιχτών. Μιλάμε για την εποχή που έδρασε ο Γιώργος Χαρίδημος. Οι καλλιτέχνες της εποχής εκείνης εμπορευτήκαν τον Καραγκιόζη τα μέγιστα και λόγω εύκολου κέρδους κατέβασαν το επίπεδο στα πανηγύρια.
Από κοντά πέσαν και οι διανοούμενοι και οι καραγκιοζολόγοι που σε αυτούς τους αθώους ανθρώπους παρίσταναν τους προστάτες, με δέλεαρ λίγα χρήματα που εκείνοι τα είχαν ανάγκη. Ο Γιώργος Χαρίδημος αυτούς τους “προστάτες” τους κυνήγησε και είχε δίκιο. Έτσι έμεινε σχεδόν μόνος. Δεν πούλησε την κληρονομιά που άφησε ο πατέρας του, ο γέρο Μόλλας, ο Κουτσούρης, Ο Μανωλόπουλος. Τα βρόντηξε πολλές φορές, γιατί το δίκιο του τον έπνιγε. Ο Γιώργος δεν είχε ανάγκη από προστάτες. Είχε την τέχνη του που ήταν μεγάλη και απόδειξη αυτού ήταν το κάθε μέρα γεμάτο θέατρο της Πλάκας. Ευτυχώς που οι νεότεροι τον προλάβαμε και μάθαμε από αυτόν.
Δύσκολες παραστάσεις, χωρίς μικρόφωνο, με ήθος και αισθητική, χωρίς χοντράδες και φτηνά αστεία και με την έντονη μυρωδιά του βασιλικού. Ο Γιώργος έμεινε μόνος. Ε και λοιπόν; Αυτός υπηρετούσε σωστά την τέχνη του. Αυτό δεν μπορεί να το διαψεύσει κανένας. Βοήθησε και αντί για ευχαριστώ προδόθηκε. Το 1989 του γκρεμίζουν το θέατρο του. Εκεί και τον πεθαίνουν.
Πάνος Τ. Γεωργίου
1/9/2009
